Postimpresjonizm

Mianem postimpresjonizmu określa się kierunek w sztuce na przełomie wieku XIX i XX wieku objawiający się głównie we Francji. Dokładne ramy czasowe ustanawiają dwa przełomowe wydarzenia artystyczne. Początek liczy się od ostatniej wystawy impresjonistów w roku 1886, a koniec stanowi pierwsza wystawa fowistów w 1905 roku.

Jak sama nazwa wskazuje postimpresjonizm wywodzi się z impresjonizmu, ale stoi w opozycji do niego. Postimpresjoniści kontynuowali kolorystyczne zasady impresjonistów, odrzucali jednak naśladownictwo, wierne odwzorowywanie natury. Zdecydowanie dążyli do stworzenia nowego charakterystycznego stylu, postulowali wolność i autonomiczność dzieła malarskiego. Zależało im na przekazaniu większej ekspresji dzieła niż to miało miejsce w praktyce malarskiej impresjonistów.

Stąd postimpresjoniści na pierwszy plan wysuwają stan emocjonalny. Mniejszą rolę odgrywa już gra ze światłem, a większą manipulacja kolorystyką, odzwierciedlającą stany duchowe twórców. Przestrzeń obrazów postimpresjonistycznych jest kolorystycznie zróżnicowana. Swobodne linie, kontury i kształty zostały uwolnione z jakichkolwiek norm. Twórczość postimpresjonistów to już nie migawki z życia czy ulotne chwile, ale stanowiące przemyślaną, symboliczną całość obrazy, które są odzwierciedleniem temperamentu artysty.

Twórczość postimpresjonistów stała się inspiracją i dała początek wielu awangardowym nurtom, m. in. neoimpresjonizmowi, symbolizmowi, niektórzy historycy sztuki do zjawisk postimpresjonistycznych włączają też fowizm.

Do głównych artystów tworzących w nurcie postimpresjonistycznym zalicza się: Vincenta van Gogha („Słoneczniki”), Paula Gauguina, Paula Cezanne’a i Henriego Toulouse-Lautreca. Każdy z nich prezentuje charakterystyczny dla siebie styl, wszystkich łączy jednak idea malarstwa postimpresjonistycznego.