Malarstwo współczesne

Sztuka najnowsza ma swój początek w połowie XX wieku. Na malarstwo współczesne oddziaływało wiele kierunków w sztuce m.in. abstrakcjonizm, konstruktywizm, surrealizm i dadaizm. Kierunki te wykształciły ściśle związane z nimi nurty. Jednak plastyka końca XX wieku stała się wyrazem określonej ideologii malarza, nie zaś czystego zamysłu estetycznego.

Po II wojnie światowej narodziły się nowe tendencje w malarstwie. Były to:

• Informel – czyli sztuka bezkształtna wchodząca w obręb abstrakcjonizmu niegeometrycznego, która dąży do swobodnej ekspresji przez stosowanie barwnych plam bądź linii. Styl ten nie podlega żadnym regułom kompozycyjnym. Jego przedstawicielami są: Wols, Hans Hartung.
• Ekspresjonizm abstrakcyjny, kładący nacisk na podświadomy akt twórczy. Dzieli się on na:

1. action-painting (abstrakcyjne malarstwo gestu), polegające na tworzeniu obrazów przez kapanie farb na płótno,
2. color field painting (malarstwo barwnych płaszczyzn), gdzie najistotniejszym elementem jest kolor. Jego przedstawiciele to m.in. Jackson Pollock, Mark Rothko i Tadeusz Kantor.

• Malarstwo materii – środkiem wyrazu jest tu materia (np. gips, piasek, skała), którą poddaje się obróbce. Włącza się ją do obrazu na zasadzie kolażu. Do twórców tego nurtu zalicza się Jeana Fautriera i Antonio Tapiesa.
• Taszyzm – należący do niegeometrycznego nurtu abstrakcjonizmu. Cechuje się ekspresją i gwałtownością tworzenia dzieł. Prace powstają zgodnie z instynktem twórcy, wbrew rozumowi. W tym stylu tworzyli: Jean-Paul Riopelle, Tadeusz Dominik.
• Malarstwo kaligraficzne (odmiana informelu) – styl malarstwa abstrakcyjnego, w którym artyści umieszczali na swoich obrazach porozrzucane proste znaki lub poplątane linie pisma bez początku i końca. W taki sposób malowali: Cappo Grossieo, Mark Tobey.
• Hiperrealizm – wzorem dla obrazu staje się zdjęcie, które przenosi się na płótno drogą projekcji. Inspiracją dla malarzy jest rzeczywistość. Dzieła pozbawione są wpływu osobowości malarza. Przedstawicielami tego stylu są: Chuck Close, Richard Estes.
• Op-art (Optical Art – sztuka optyczna) – artyści malujący w tym stylu chcą za pomocą złudzeń optycznych, spowodowanych odpowiednim rozmieszczeniem linii, a także płaszczyzn barwnych zawrzeć iluzję ruchu. Takimi twórcami są: Victor Vasarely, Carlos Cruz-Diez.
• Pop-art – jako tworzywo wykorzystuje się tu przedmioty powszechnego użytku i eksploatuje wytwory kultury masowej. Twórcami tego stylu byli: Eduardo Paolozzi i Andy Warhol.