Dwudziestowieczny człowiek orkiestra, czyli Jean Cocteau imał się niemal każdego rodzaju twórczości artystycznej. Malował, rysował, pisał (powieści, wiersze, dramaty), reżyserował filmy i spektakle, fotografował, tworzył ceramikę, a także próbował swoich sił jako aktor. Samego siebie określał jako poetę oraz jako kłamstwo, które zawsze mówi prawdę. Uwielbiał wszelkie skandale, eksperymenty i prowokacje. Był jednym z najbardziej wpływowych artystów żyjących w XX w.

Jean Maurice Eugène Clément Cocteau przyszedł na świat 5 lipca 1889 r. w Maisons-Laffitte. Już będąc dzieckiem, ujawniła się w nim wrażliwość na wszelkie doznania estetyczne. Początkowo skupiał się tylko na pisaniu i rysowaniu. Gdy Jean miał niecałe 9 lat, jego ojciec popełnił samobójstwo. Motyw śmierci i krwi pojawiał się w jego dalszych dziełach. Dorastanie w obecności matki, wczesna choroba oczu i spędzanie dzieciństwa w samotności, we własnym pokoju, improwizując różne przedstawienia, jeszcze bardziej pobudziły w nim wrażliwość artystyczną.

Jean Cocteau, Orfeusz i Eurydyka

Jego literacki debiut przypadł na 1909 rok. Wówczas wyszedł jego pierwszy tomik poezji zatytułowany „Lampa Alladyna”. Po sukcesie jaki towarzyszył temu wydarzeniu Jean Cocteau zaczął obracać się w kręgu najważniejszych ówczesnych twórców awangardy, takich jak: Pablo Picasso, Coco Chanel, Amadeo Modigliani, Marcel Proust i Igor Strawinski. W 1910 roku zaczął tworzyć autoportrety na płótnie. W 1930 roku zmusił księżniczkę Natali Paley, córkę księcia Romanowa do usunięcia ciąży, która była wynikiem ich romansu. W tym czasie uzależnił się on od opium i stworzył rysunki uzupełniające jego dziennik pt. „Opium”. Jean Cocteau przyznawał się otwarcie do swojej homoseksualności. Jego związki z np. Jeanem Marais czy Henrim Bernsteinem stały się inspiracją do powstania obscenicznych rysunków przedstawiających nagich mężczyzn. Często także nawiązywał do wątków mitologicznych („El Amor en Tiempos”) i oniryzmu („La Belle et la bête”). W latach 20. i 30. Cocteau był również menadżerem bokserskim Panamy Al Browna.

Jean Cocteau zmarł na atak serca w dniu 11 października 1963 r. w Milly-la-Foret. Wiele osób twierdzi, iż miało to związek ze śmiercią jego przyjaciółki – Edith Piaf, która zmarła dzień wcześniej.

W sztuce Cocteau widać wpływy futuryzmu, surrealizmu, dadaizmu i kubizmu. Często rysował bulwersujące męskie akty, cielesne zażyłości między kobietą a mężczyzną (np. „Pocałunek”) lub siebie („Autoportret bez twarzy”). Jego dwa najsłynniejsze obrazy: „Madame Favini”, „Orfeusz i Eurydyka” znajdują się obecnie w Jean Cocteau Museum w Menton.