Dominika - 18-04-2011

Georges Braque

Georges Braque (1882-1963) był francuskim malarzem, rzeźbiarzem i grafikiem. Wraz z Pablo Picasso zapoczątkował kierunek w sztuce zwany kubizmem.

Kubizm rozwinął się na początku XX wieku. Termin ten pochodzi od francuskiego słowa „cubisme”, zaczerpniętego od łac. „cubus”, czyli sześcianu, kostki.

W pierwszej fazie tego nurtu obaj malarze tworzyli niezależnie do siebie. Potem Braque i Picasso zaczęli współpracować, tworząc podstawy kubizmu analitycznego oraz syntetycznego.

Malarze kubistyczni pragnęli zdefiniować rzeczywistość, wydobyć “stereometryczną strukturę przedmiotów”. Żeby to osiągnąć, stosowali geometryzację oraz syntezę i odrzucili perspektywę. Widziana forma była geometryzowana, czyli wpisywana w kształt sześcianu i rozbijana na mniejsze elementy, takie jak kula, walec, stożek.

Georges Braque z wykształcenia był malarzem pokojowym. W latach 1902-1904 studiował na Académie Humbert. Jego pierwsze dzieła nawiązywały do impresjonistów. Następnie tworzył, odwołując się do założeń fowizmu. Wtedy to zaczął pojmować obraz jako powierzchnię pokrytą farbami, a mimesis jako rzecz wtórną. W 1907 roku czerpał ze sztuki Paula Cézanne`a, który zainspirował go do skupienia się na bryle i przestrzeni w obrazie.

W tamtym czasie poznał Picassa. Braque zaczął geometryzować przedstawiane przedmioty i likwidować przestrzeń w swoich obrazach. Przytłumił również ich koloryt. W latach 1909-1914 nawiązał ścisłą współpracę z Picassem, z którym opracował teorię kubizmu. W tym czasie zlikwidował przestrzeń i rozkładał przedmiot, który ukazywany był na płaszczyźnie płótna jednocześnie ze wszystkich stron. Stworzył wówczas serię martwych natur ze skrzypcami. W 1911 roku wprowadził do swoich dzieł elementy figuratywne w postaci cyfr i liter.

Następnie zaczął tworzyć kolaże oraz malować, mieszając farby z piaskiem. Wraz z Picassem przedstawiali swoje kolaże (konstrukcje z tektury i papieru) w trójwymiarowej formie. W latach 1914-1915 Braque został wcielony do armii francuskiej. Po zwolnieniu ze służby zaczął coraz bardziej odchodzić od zasad kubizmu. W 1930 roku zainteresował się sztuką antycznej Grecji i tworzył kompozycje o tematyce mitologicznej. Następnie powstawały dzieła z motywem podwójnej twarzy kobiecej, figurki zwierząt i witraże. W ostatnich latach swego życia malował martwe natury. W 1961 roku jako pierwszy żyjący artysta miał wystawę w Luwrze.

Najważniejsze jego dzieła to: „Domy w L’Estaque”, „Waza z owocami i szklanką”, „Kompozycja z asem trefl”, „Kąpiące się”, „Dziewczyna z mandoliną”, „Leżące akty”, „Kobieta ze sztalugą” i „Portugalczyk”.