Dominika - 13-06-2011

Maurice Vlaminck

Maurice Vlaminck urodził się w 1876 roku w Paryżu w rodzinie pianistów – Edmonda i Josephine. Gdy miał trzy lata, jego rodzina przeprowadziła się do Vésinet. Początkowo Maurice przygotowywał się do pójścia w ślady rodziców – grał na skrzypcach. Jako nastolatek zaczął także próbować swoich sił w rysunku. W 1892 roku wyprowadził się do Chatou, gdzie zarabiał, utrzymując siebie, żonę i córki, jako zapaśnik, robotnik, skrzypek i zawodowy kolarz. Karierę kolarską zakończył po długiej i wycieńczającej walce z tyfusem.

Po zakończeniu służby wojskowej, w 1900 roku Vlaminck poznał w pociągu młodego malarza, André Deraina, z którym zaprzyjaźnił się na całe życie. Maurice i André zamieszkali wspólnie w wynajętych pomieszczeniach nieczynnej restauracji w Chatou. Vlaminck zajął się wówczas głównie malarstwem, dorabiając nocami jako muzyk. W 1905 roku, Vlaminck, zachęcony przez Henriego Matisse’a, wystawił swoje pierwsze prace na Salonie Niezależnych. Jego obrazy zostały także pokazane obok prac Deraina i Matisse’a na Salonie Jesiennym, gdzie stały się symbolem nowego nurtu w malarstwie – fowizmu.

W 1906 roku marszand Ambroise Vollard zorganizował pierwszą samodzielną wystawę prac Maurice’a Vlamincka. W 1914 roku malarz został powołany na cztery lata do wojska. Rok po jego powrocie, w 1919 roku, odbyła się kolejna duża wystawa prac, którymi Vlaminck zwrócił się w kierunku ekspresjonizmu.

W 1920 roku Vlaminck przeprowadził się do Anvers-sur-Oise, a w pięć lat później osiadł w Rueil-la-Gadelière, gdzie mieszkał do końca życia. Zmarł w 1958 roku.

Maurice Vlaminck był jednym z czołowych przedstawicieli fowizmu. Nie był wykształconym malarzem. Fascynowała go sztuka ludowa i prymitywna oraz rzeźba afrykańska. Jeśli obrazy fowistów przywoływały na myśl dzikie bestie, to prace Vlamincka, dzięki niezwykłej intensywności i jaskrawości barw, były z nich najdziksze.

W 1908 roku, w momencie największej popularności, Vlaminck zmienił styl, pod wpływem malarstwa Paula Cézanne’a. Fowizm ustąpił wówczas miejsca kubizmowi.

Około 1915 roku wkroczył w etap ekspresjonistyczny. Malował wówczas głównie portrety, pejzaże i martwe natury.

Vlaminck napisał też około dwudziestu książek, w tym kilka powieści pornograficznych, zilustrowanych przez André Deraina.

Najważniejsze prace Maurice’a Vlamincka:

• „Mężczyzna palący fajkę”, 1900,
• „Żniwa”, 1904,
• „Restauracja”, 1905,
• „Plantacja kasztanów w Chatou”, 1905,
• „Domy w Chatou”, 1905,
• „Łodzie w Chatou”, 1905,
• „Dziewczyna z Rat Mort”, 1905,
• „Cyrk”, 1906,
• „Sekwana pod Chatou”, 1906,
• „Wina, likiery”, 1910,
• „Martwa natura z nożem”, 1910,
• „Wioska nad rzeką”, 1915,
• „Droga z topolami”, 1920,
• „Czerwony traktor”, 1956.