Dominika - 18-05-2010

Auguste Renoir

 

Wybitny przedstawiciel nurtu impresjonistycznego, choć w jego kręgu zainteresowań nie mieściła się natura, pejzaże i krajobrazy. Pozostawał jednak wierny założeniom impresjonizmu portretując kobiety, dzieci lub malując kwiaty. Jego najlepsze prace powstały na początku kariery w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, choć mówi się, że stworzył ich około sześciu tysięcy.

Wszystko zaczęło się w roku 1862, kiedy Renoir miał 21 lat. Podjął wtedy naukę u Charlesa Gleyre`a u boku takich nazwisk jak Monet, Bazille czy Sisley. W takim towarzystwie nie trudno było oddać się sztuce w zupełności. Zresztą sam Renoir mówił o sobie: „Jestem jak korek wrzucony do wody i niesiony przez prąd. Malując, oddaję się temu bez reszty”. Nic w tym dziwnego, skoro jego codziennością było życie wśród artystów i miłośników szeroko pojętej sztuki.

Zadebiutował w roku 1864 obrazem Esmeralda, jednak prawdziwe życie malarskie Renoira zaczęło się w roku 1874 kiedy razem z innymi, młodymi impresjonistami odważył się wystawić swoje dzieła na widok publiczny na I wystawie impresjonistów w atelier Nadara. Z pewnością na późniejszy styl Renoira miały wpływ jego liczne podróże. Od 1879 roku odwiedził Afrykę, Algierię, Hiszpanię i Włochy. Nowe miejsca, nieznane dotąd kultury i przede wszystkim obcowanie ze sztuką dostarczały mu inspiracji do pracy. Twórczość Renoira wkracza na nowe tory. Artysta skupia się bardziej na rysunku. Zaczyna używać ostrych konturów, chłodniejszych barw przez co oddala się coraz bardziej od założeń impresjonizmu. Taka konwencja utrzymuje się do około roku 1883. Później twórca wraca do delikatniejszych, cieplejszych form wyrazu, manipulacji kolorem. Barwą przewodnią staje się czerwień, poza tym częściej pojawiają się kolory żywe i intensywne.

W 1892 roku malarz dowiaduje się o swojej chorobie. Cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów, co w przyszłości będzie ogromną przeszkodą na drodze artystycznej. Renoir nie poddawał się jednak tak łatwo i nie pozwolił chorobie zawładnąć jego życiem. Ostatnie dzieła stworzył, kiedy jeździł już na wózku inwalidzkim. Niedowład rąk też starał się pokonywać. Korzystał z pędzli mocowanych do ramienia i ze specjalnych urządzeń przesuwających płótno pod pędzlem. Gdy malował, był jak zwierzę. Nic nie było w stanie go powstrzymać. Ostatecznie poddał się tylko śmierci w 1919 roku.

Jest autorem wybitnych obrazów, takich jak: Alfred Sisley i jego żona, Kwiaty w glinianym wazonie, Paryżanka, Portret Alfreda Sisleya, Dziewczynka z podlewaczką, Kobieta szyjąca, Róże i jaśmin, Taniec w mieście, Taniec na wsi, Parasolki, Po kąpieli.

Auguste Renoir, Portret Alfreda Sisleya